Bu anlarda dilimizin ucuna kadar gelen cümleler olur; ama söyleyemeyiz. Zaman durmaz, geri de sarmaz. Geriye sadece anılar kalır ve bazı şarkılar…
Hayat, kayıplarla büyür. Bazen birini yitiririz: en sevdiğimizi, annemizi, babamızı, kardeşimizi, bir dostumuzu… Ve bazen kalbimizin ta ortasına kuruluvermiş minik patili bir canı. Her biri bir boşluk bırakır. Her biri, kelimelerle tarif edilemeyen bir sessizlik…
Bir ömür yeter mi?
Ama müzik var. Her duygunun gölgesi düşer bir şarkının satırlarına. Tıpkı “Seni Unutmaya Ömrüm Yeter mi?” derken içimizi yakan bir özlem gibi. Daha dün sarılan birinin bugün yabancıya dönüşmesi, sevmekten vazgeçememek ama bir şekilde geri dönememek… İşte bu, bazen aşkın bazen kaybın tarifidir. Ve gerçekten de insanın bazılarını unutmaya ömrü yetemez.
Büyümek, sadece yaş almak değildir…
Ve sonra “Küçüğüm” çalar bir yerlerden. Kendimizle yüzleştiğimiz bir an gibi… Her saçmalamamızın, her korkumuzun, her savunmasızlığımızın aslında içimizdeki o küçük çocuk olduğunu fark ederiz. Daha yolun başında olduğumuzu, elimizde tuttuğumuz tüm o rengârenk zaferlerin geçici birer teselli olduğunu anlarız. Büyümek; sadece yaş almak değil, kalbimize zamanla yerleşen bu farkındalıkları taşıyabilmektir.
Vedalar kendinle kalmaktır…
Kimi zaman ise bir veda kaçınılmaz olur. “Hoşça kal” dediğimizde, aslında kimseye değil, içimizde tutmaya çalıştığımız o hislere, o hayale, o kişiye el sallarız. Gideni geri döndüremeyiz belki: ama vedamızın içinde saklı kalan sevgiyle yaşamayı öğreniriz. Çünkü bazı ayrılıklar “gitmek” değildir, bazen “kendiyle kalmak”tır.
Hayat böyle bir şey…
Ve bir gün… Ellerimizde çiçeklerle, kapılarında yağmurlu gözlerle bekleriz. “Seni sevmiyorum” dediğimiz anları unutmasını isteriz karşımızdakinin… Çünkü aslında o sözlerin ardında ne çok pişmanlık, ne çok sevgi gizlidir. Bizi böyle çaresiz, böyle derbeder bırakmasın isteriz hayat…
Duygular geçmez. Sadece şekil değiştirir. Ve bazı şarkılar, birer zaman kapsülüdür. Ne zaman duysak, o ana döneriz. Bazen bir kokuyla, bazen bir bakışla, ama en çok da bir ezgiyle...
Bazı şarkılar hiç bitmez. Çünkü insan var oldukça bazı duygular da hiç geçmez.